{"id":16102,"date":"2023-12-20T20:53:54","date_gmt":"2023-12-20T19:53:54","guid":{"rendered":"https:\/\/celtcast.com\/?p=16102"},"modified":"2023-12-27T01:22:07","modified_gmt":"2023-12-27T00:22:07","slug":"sunfire-tales-of-the-old-west-nl","status":"publish","type":"post","link":"https:\/\/celtcast.com\/sunfire-tales-of-the-old-west-nl\/","title":{"rendered":"Sunfire \u2013 Tales of the Old West"},"content":{"rendered":"\n

Premi\u00e8re 18 nov 2023, Rijswijkse Schouwburg<\/strong><\/h3>\n\n\n
\n
\"\"<\/a><\/figure><\/div>\n\n\n

Sunfire bestaat al een tijdje, om precies te zijn sinds 2017. De band heeft zijn oorsprong in een solo-project van Satria Karsono, die nog steeds de leadzanger en tekstschrijver van de band is. Toen Satria met het opnemen van zijn eerste soloalbum onder de naam “Sunfire” klaar was, besefte hij dat hij te veel instrumenten tegelijk had gebruikt om zijn muziek in zijn eentje te kunnen presenteren. Om dit probleem op te lossen, vroeg Satria twee vrienden, Michel Beeckman en Berend de Vries, om bij te springen. Berend was al vertrouwd met het album omdat hij de mixing gedaan had en daarom is het ook niet zo verwonderlijk, dat hij toestemde om mee te gaan, net zoals Michel. Allebei kwamen gewapend met instrumenten, een elektrische gitaar en een elektrische bas, en zo was Sunfire – de band – geboren. Nog geen jaar later kwam de geweldige violiste Sophie Zaaijer erbij, waardoor het trio veranderde in een kwartet en de sound verder werd verrijkt. Volledig in de huidige samenstelling is de band, sinds de energieke drummer Jeroen van Leeuwen zichzelf met succes op Sunfire\u2019s podium gedanst heeft en zij hem niet meer hebben laten gaan.<\/p>\n\n\n\n

Sinds hun begin in 2017 is Sunfire erin geslaagd om binnen de folk- en fantasy scene van Nederland een sterke reputatie als energieke live band op te bouwen, die alsmaar populairder wordt. Naar meer dan 150 optredens zijn ze zeker niet blijven zitten en weten zij het publiek in Nederland, Duitsland, Belgi\u00eb, Zwitserland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk met hun muziek steeds opnieuw te bezielen. Hun geluid is moeilijk te omschrijven: Het is een unieke mix van Americana, Bluegrass, Country, Roots, Rock en Folk, die de band zelf “Western Folk” noemt. Uiteindelijk maakt het ook niet uit tot welk genre hun muziek behoort, want het weerstand tegen dit soort categorisering is precies wat hun sound zo speciaal maakt. Sunfire\u2019s geluid is zo uniek dat ik redelijk zeker ben dat de meeste mensen, die ze kennen, een van hun nieuwe nummers al na een kort fragment als zodanig zouden herkennen. Inmiddels zijn hun sound en de opzwepende, dynamische optredens zo bekend dat een CeltCast collega bij de gedachte aan een theatershow van Sunfire als eerste reactie schreef: \u201ca seated sunfire show? I would destroy my chair, probably\u201d (een zittende show van Sunfire? Ik zou waarschijnlijk mijn stoel vernielen).<\/p>\n\n\n\n

Deze opmerking van mijn collega is waarschijnlijk de lakmoesproef voor Sunfire’s theatershow “Tales of the Old West”. De voorstellingen van Sunfire zijn geweldig op festivals en in clubs, maar de hamvraag is: Werkt hun show ook binnen de context van een zittend theatervoorstelling?<\/p>\n\n\n\n

Laten we de spanning meteen om zeep helpen – Ja, de show werkt, sterker nog, het werkt briljant en maakt de theater setting het tot een bijzondere belevenis. Dus als je geen zin hebt om verder te lezen, ga dan meteen naar de tour planning van \u201cTales of the Old West\u201d<\/a> en stel jouw ticket voor de show veilig (of kijk eerst naar de teaser<\/a>…). Zou je echter nog twijfelen of gewoon willen weten, waarom ik de show zo briljant vind, ben je natuurlijk van harte welkom om verder te lezen en het bekijken van de tour planning en het kopen van je kaartje nog heel even uit te stellen. Wees gerust, ik zal je eraan herinneren\ud83d\ude09.<\/p>\n\n\n\n

Nu dat geregeld is, zal ik je vertellen waarom je deze show absoluut niet mag missen en hoe Sunfire erin geslaagd is om hun show in deze heel andere context tot een succes te maken.<\/p>\n\n\n

\n
\"\"<\/a><\/figure><\/div>\n\n\n

Volgens mij was de eerste geniale beslissing dat ze voor het toevoegen van een verteller gekozen hebben, en niet zomaar een verteller, maar precies deze: Tycho Francis alias “Jebediah Wallace Dumont”. Zijn korte introducties von de personages, vooraf gepost op sociale media, hadden me al erg nieuwsgierig gemaakt, maar het was nog veel beter om hem live zijn magie op het podium te zien doen. Het moment dat hij het podium opliep, met zijn wandelstok, en vervolgens naast zijn lessenaar tot stilstand kwam terwijl de rest van het podium in duisternis gehuld was (geweldig lichtwerk trouwens), viel het publiek helemaal stil en waren alle ogen (en oren) op hem gericht. Toen hij met zijn diepe, kalme en sonore stem en een verrassend authentieke Amerikaanse akzent begon de mensen voor te stellen die door Sinner\u2019s Town (Stad van de Zondaar) zwerven ( Satria Karsono alias “Billy Tanner”, Sophie Zaaijer alias “Madam Sawyer”, Berend de Vries alias “Deputy Frost”, Michel Beeckman alias “Henry River” en Jeroen van Leeuwen alias “Cole Burner”), werd ik onmiddellijk meegevoerd naar de realiteit van dit imaginair stadje in het Oude Westen en, onder andere dankzij zijn regelmatige terugkeer op het podium, bleef ik daar voor de rest van de show.<\/p>\n\n\n\n

Deze illusie van reizen door tijd en ruimte werd niet alleen verder gesteund door de zorgvuldige vervaardiging van de kostuums van de bandleden en het consequente gebruik van het Engels, waarbij elk Nederlands woord werd vermeden om de illusie niet te verpesten. (geen nieuws voor iedereen die Sunfire eerder heeft gezien), maar ook door de nieuwe backdrop, speciaal gemaakt voor de theatershow, waarschijnlijk ontworpen door Satria zelf, zoals de meeste grafische kunst van Sunfire. Ook de rekwisieten die op of boven het podium aanwezig waren, het geweldige lichtwerk, dat erin slaagde om alle reorganisatie op het podium voor het publiek te verbergen, en een vooraf opgenomen, sfeervolle geluidsspoor die voor degenen die niet zo thuis zijn in tijdreizen, de goede weg naar een saloon of de prairie van het Oude Wilde Westen toonden, speelden hun rol. Dan nog maar te zwijgen over het verrassende acteertalent van de bandleden, die goed gebruik maakten van de mogelijkheden en de ruimte van een theaterpodium.<\/p>\n\n\n\n

Laten we nu iets dieper op de wereld ingaan waar Sunfire ons mee naartoe heeft genomen. Deze plek, Sinner’s Town, is geen onbekende voor wie Sunfire de afgelopen jaren gevolgd heeft. Want, zoals mijn CeltCast collega Cliff de Booy in zijn recensie van Sunfire’s nieuwe album “The Devil’s Drink” (wat overigens in digitale vorm een dag voor de offici\u00eble theaterpremi\u00e8re uitgebracht werd en in fysiek op de dag zelf – zoek het maar op, als je dat nog niet hebt gedaan of lees de review van Cliff<\/a>!) heeft opgemerkt\u201c: [w]e have come to know main lyricist Satria Karsono as a true storyteller\u201d (we hebben hoofdtekstschrijver Satria Karsono leren kennen als een echte verhalenverteller). Maar over welk soort verhaal heeft Cliff het over? Wat voor een verhaal vertellen Satria (en de rest van de band) dan? Als je op een klassiek Western Cowboy verhaal hoopte, waarin een paar dappere helden met het behulp van hun geweren en rijdieren over het Wilde Westen heersen, dan is “Tales of the Old West” waarschijnlijk niets voor jou. Als je echter gefascineerd bent door een minder geromantiseerde (maar ook fictieve) versie van het Oude Westen, die vertelt over ontberingen, morele dilemma’s en in het algemeen over het tijdloze drama van het menselijk bestaan waarmee degenen die door Sinner’s town zwerven te maken krijgen, van absolute armoede, wanhoop en dood tot een staat van oncontroleerbare vreugde en extase, dan moet je die verhalen zeker meemaken zoals ze tijdens de show door Sunfire worden voorgedragen en opgevoerd.<\/p>\n\n\n

\n
\"\"<\/a>
Foto: Jean Paul Karting<\/figcaption><\/figure><\/div>\n\n\n

Na de inleidende woorden van de verteller begon “Tales of the Old West” met een knal, erm, met een “Shot” en eindigde met “Soul” op een soortgelijjke, up-tempo, rockende meezinger, waar het publiek volop gebruik van maakte. Ertussen was het echter een re\u00eble achtbaan van emoties, die ons op een moment door geestige teksten zoals in “Jolene” (ook op Youtube te zien<\/a>) aan het lachen maakte maar op het volgende moment bijvoorbeeld tijdens “Ballad of River” liet huilen. De band bleef ons steeds verrassen. Een keer stuurden ze ons plotseling (terug) naar de zondagsschool, op een andere moment toonde een werklose drummer zijn vele andere talenten en op een derde moment waren we getuige van “Billy Tanner’s” wanhoop omdat hij zijn paard kwijt was. We beleefden meer dan eens een moment van onzekerheid of de show wel door kon gaan, toen de hele cast dood op de grond viel, op het punt leek te staan om opgehangen te worden of toen de leadzanger te dronken leek om door te gaan met de show – had hij een slok teveel genomen van de “Devil’s Drink” en was hij daardoor niet meer in staat “[to] Leave the Bottle”? Maar uiteindelijk moest de show doorgaan, en dat deed hij altijd … en in stijl!<\/p>\n\n\n\n

Satria imiteerde op deze avond niet alleen een dronken zanger tot in de perfectie, maar hij leek bij alle nummers zijn hele ziel in elke noot te leggen die hij die avond zong, vari\u00ebrend van powerhouse tot emotioneel wrak, van dronken tot nuchter, van diepe tot hoge noten, van zingen tot gewoon spreken. Het maakte niet uit wat het nummer vereiste, Satria gaf het de juiste sfeer met zijn stem. Hetzelfde geldt voor de rest van de band. Het geluid was erg goed gemixt en de instrumenten waren in goede harmonie met elkaar. Elk bandlid naam af en toe een stapje terug om de ander zijn of haar kans te geven om in het spotlight te stralen, of het nu een instrument was dat voorbestemd was voor een solo zoals Sophie’s viool, Berend’s E-gitaar of Satria’s banjo en akoestische gitaar of een instrument dat deze rol minder vaak aanneemt zoals Jeroen’s drums of Michel’s bas. De solisten gebruikten hun momenten niet alleen om te stralen, maar om letterlijk en figuurlijk de hele theaterzaal te laten schijnen. Een van deze momenten maakte dan ook voor een van mijn persoonlijke hoogtepunten van de hele show, namelijk de wals die bijna volledig werd aangedreven door Michels basspel, terwijl de rest van de band mee zwaaide en danste. Wat een prachtig spektakel om mee te maken!<\/p>\n\n\n

\n
\"\"<\/a><\/figure><\/div>\n\n\n

Bovendien bleef deze harmonie niet beperkt tot het geluid. Mensen die concerten van Sunfire al eerder hebben meegemakt, kunnen zeker navoelen waarover ik het heb als ik beweer dat het een lust voor het oog was om de bandleden met elkaar te zien interageren. Ik kan ervoor maar twee mogelijke verklaringen bedenken: Of ze zijn nog betere acteurs dan we al dachten, en we zullen het binnenkort zonder de muziek van Sunfire moeten doen, omdat ze allemaal door Hollywood zijn ingehuurd, of ze zijn niet alleen een willekeurige groep muzikanten, geselecteerd om een geweldige show neer te zetten, maar eerder een groep vrienden die samen op het podium lol hebben en terloops hun brood verdienen. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik hoop echt dat het tweede verklaring de goede is en ik weet bijna zeker dat het zo is.<\/p>\n\n\n\n

Deze positieve indruk van de persoonlijkheid van de muzikanten wordt compleet gemaakt door het waarderende en respectvolle gedrag van de bandleden zelf, op en naast het podium. Noch voor de show op social media, noch tijdens de show werden de bandleden moe van het benadrukken dat dit niet alleen hun werk was, maar het werk van een crew van elf, inclusief de verteller, de licht- en geluidstechnici, de persoon verwantwoordelijk voor het verplaatsen van spullen op en van het podium, voor het boeken en promoten en last but not least de merchandiser. De aanwezigheid van heel wat muzikanten en andere personen die binnen de Folk en Fantasy actief zijn, steunt deze punt verder en wordt nog eens benadrukt door de gezellige sfeer na de show, toen een aanzienlijk deel van het publiek rondhing om handtekeningen te verkrijgen, foto’s te nemen, een knuffel uit te wisselen of gewoon een leuk praatje te maken met elkaar of de bandleden, waarbij ze dingen aan hun vertelden als \u201cput this show on tape (eh, DVD) right away, capture this masterwork, so it will be there for people to enjoy after the tour is over\u201d (zet deze show meteen op tape (erm, DVD), leg dit meesterwerk vast, zodat mensen ervan kunnen genieten als de tour voorbij is).<\/p>\n\n\n\n

Dus, om te resumeren, “Tales of the Old West” van Sunfire is niet zomaar een concert dat naar een theaterpodium wordt verplaatst, maar veel meer dan dat … Het is een theaterproductie van zijn recht, die de sterke punten van Sunfire als band behoudt, maar tegelijkertijd een heel nieuw niveau bereikt in de zin dat het publiek wordt meegenomen op een reis door tijd en ruimte, waarbij Sunfire’s versie van het Oude Westen tot leven wordt gebracht door middel van de verhalen uit Sinner’s Town. Welnu, het enige wat ik nu nog eraan kan toevoegen is: vergeet niet om een kaartje voor de show te bemachtigen nadat je dat eerder had uitgesteld om verder te kunnen lezen en wie weet zien we elkaar bij een van hun shows, want ik ben er vrij zeker van dat ik nog minstens \u00e9\u00e9n keer naar Nederland zal reizen (vanuit Duitsland) om Sunfire te vergezellen op hun reis naar het nog verder vandaan gelegen Oude Westen.<\/p>\n\n\n\n

– Germaine<\/p>\n\n\n\n

P.S.: ter herinnering \u2013 hier is nog een link naar de \u201cTales of the Old West\u201d tour plan<\/a>! En om het af te ronden kun je hieronder de offici\u00eble teaser van de show vinden:<\/p>\n\n\n\n

\n