Tag Archives: Sunfire

Sunfire – Tales of the Old West

27 Dec
Thomas Ribbrock
0 Comments

Première 18 novembre 2023, Teatro Rijswijkse Schouwburg, L’Aia, Paesi Bassi

I Sunfire esistono come gruppo dal 2017. La band nasce da un progetto del solista Satria Karsono, che ancora oggi è il cantante e paroliere della formazione. Quando registra il suo primo album da solista con il nome di “Sunfire”, si rende subito conto di aver utilizzato troppi strumenti contemporaneamente per continuare  da solo. Decide così di contattare due suoi amici, Michel Beeckman e Berend de Vries, proponendo loro di unirsi a lui. Non un caso, visto che Berend era stato responsabile del suono del suo primo album come solista. Michel e Berend accettano e si presentano  armati di chitarra elettrica e basso elettrico: nasce così il gruppo Sunfire. Nel giro di un anno  la splendida violinista Sophie Zaaijer abbraccia il progetto musicale. Il trio si trasforma  in un quartetto. La componente sonora è quanto mai ricca. Ma non finisce qui. Poco dopo, come una ciliegina sulla torta, arriva l’energico batterista Jeroen van Leeuwen. 

Nel giro di poco, i cinque talenti si costruiscono una solida reputazione all’interno della scena Folk e Fantasy dei Paesi Bassi e non solo. Sono oltre 150 infatti i concerti organizzati tra Olanda, Germania, Belgio, Svizzera, Francia e Regno Unito. Il loro sound è difficile da descrivere: è un mix unico tra Americana, Bluegrass, Country, Roots, Rock e Folk, che il gruppo stesso definisce “Western Folk”. Ed è proprio la loro  incapacità di rientrare in qualsiasi categoria che rende la loro musica speciale perché ineguagliabile. Il loro sound è così singolare  che, sono convinta, chiunque li abbia sentiti suonare almeno una volta sarebbe in grado di riconoscere una loro nuova canzone ascoltandone solo un breve frammento. 

Le loro esibizioni dal vivo sono un concentrato di pura energia. Una sorta di etichetta che li contraddistingue e ben nota ai tanti frequentatori dei  loro show, tanto che un collega di CeltCast, di fronte all’idea di uno spettacolo teatrale dei Sunfire, ha commentato: “Uno spettacolo dei Sunfire da seduti? Probabilmente distruggerei la mia sedia”. Questa osservazione è probabilmente la cartina di tornasole dello spettacolo teatrale dei Sunfire “Tales of the Old West”. Da qui una domanda cruciale (che sa tanto di sfida), partendo da un presupposto inequivocabile: se le prestazioni dei Sunfire sono ottime nei festival e nei club lo saranno anche in un teatro, con tanto di pubblico seduto? 

Sgombriamo subito il campo da qualsiasi equivoco: sì.  In un contesto teatrale, che rappresenta senza dubbio un valore aggiunto,  lo spettacolo funziona, e anche in modo brillante.  Quindi, se siete stanchi di leggere perché convinti dalle mie parole, andate a vedere il programma del tour di “Tales of the Old West” e procuratevi i biglietti (oppure date prima un’occhiata al teaser…). Se invece avete ancora delle perplessità o siete semplicemente interessati a sapere perché credo che questo esperimento sia assolutamente geniale, potete benissimo continuare a leggere e rimandare tutto il resto a più tardi. Ma state certi che ve lo ricorderò😉.

Bene, ora che ci siamo chiariti, è tempo di scendere nei dettagli e di capire come i Sunfire siano riusciti a far funzionare lo spettacolo in questa ambientazione così diversa. 

Secondo me, il primo colpo di genio nel processo di pianificazione dello show è stato quello di trovare un narratore, e non uno qualsiasi, ma proprio lui: Tycho Francis, alias “Jebediah Wallace Dumont”. Le brevi introduzioni dei personaggi da lui narrati, postate in anticipo sui social media, mi avevano già incuriosito molto, ma vederlo fare la sua magia dal vivo sul palco è stato decisamente meglio di quanto mi aspettassi. 

Nel momento in cui è entrato in scena, con il suo bastone da passeggio, accanto al leggio e con il resto del palcoscenico velato dall’oscurità (un ottimo gioco di luci, tra l’altro), l’intero pubblico si è completamente ammutolito. A quel punto, tutti gli occhi (e le orecchie, se è per questo) erano puntati su di lui. Quando ha iniziato a presentare Sinner’s Town e gli altri  personaggi (ovvero Satria Karsono alias “Billy Tanner”, Sophie Zaaijer alias “Madam Sawyer”, Berend de Vries alias “Deputy Frost”, Michel Beeckman alias “Henry River” e Jeroen van Leeuwen alias “Cole Burner”) con la sua voce profonda, pacata, ricca di vibrazioni  e con un accento americano sorprendentemente autentico, sono stata immediatamente catapultata nella realtà di questa città immaginaria, ambientata nel vecchio West e (anche grazie ai suoi regolari ritorni in scena), sono rimasta lì per tutta la durata dello spettacolo. 

Questa illusione di viaggio nel tempo e nello spazio è stata favorita non solo dall’accurata realizzazione dei costumi e dall’uso coerente dell’inglese, evitando che una sola parola olandese rovinasse l’illusione (fin qui nessuna novità per chi ha già visto i Sunfire), ma anche dal nuovo fondale, realizzato appositamente per lo spettacolo teatrale e probabilmente disegnato dallo stesso Satria, come la maggior parte dell’arte grafica dei Sunfire. 

Tutto ha contribuito affinché quelli come noi, meno esperti di viaggi nel tempo, potessimo orientarci in un saloon o in una prateria del vecchio e selvaggio West: dagli oggetti di scena presenti sul palco o calati dal soffitto all’ ottimo lavoro di illuminazione (che è riuscito a nascondere qualsiasi lavoro di riorganizzazione sul palco), da  un backtrack preregistrato e d’atmosfera al sorprendente talento recitativo dei membri della band, che hanno fatto buon uso delle opportunità e dello spazio offerti da un palco teatrale.

Quindi, immergiamoci un po’ più a fondo nel luogo in cui i Sunfire ci hanno condotto con questo sorprendente viaggio. Questo posto, Sinner’s Town, non è nuovo per chi ha seguito i Sunfire negli ultimi anni perché, come ha osservato il mio collega di CeltCast Cliff de Booy nella sua recensione del nuovo album dei Sunfire “The Devil’s Drink” (che, tra l’altro, è stato pubblicato in formato digitale un giorno prima della première ufficiale in teatro e fisicamente il giorno della première, dateci un’occhiata se non l’avete ancora fatto) anche nei loro concerti abbiamo avuto la straordinaria possibilità di immergerci in storie fantastiche, grazie al prezioso contributo di Satria Karsono, paroliere dei Sunfire.

Ma a che tipo di storia si riferisce Cliff? Che tipo di storia racconta Satria (e il resto della band)? Se speravate di trovare una classica storia di cowboy western, che raccontasse di alcuni coraggiosi eroi che governano il Good Ol’ Wild West con l’aiuto delle loro pistole e delle loro cavalcature, probabilmente “Tales of the Old West” non fa per voi. 

Se, invece, siete affascinati da una versione meno romanzata (anche se altrettanto immaginaria) del Vecchio West, che racconta le difficoltà, i dilemmi morali e in generale il dramma senza tempo dell’esistenza umana affrontato da chi si aggira per la città di Sinner, che va dall’indigenza assoluta alla disperazione e alla morte, fino a uno stato di gioia ed estasi incontrollabili, dovete assolutamente sperimentare questi racconti così come vengono recitati e interpretati da Sunfire durante lo spettacolo.

Foto: Jean Paul Karting

Dopo le parole introduttive del narratore, la storia è iniziata con le ben conosciute note dei loro brani più famosi, capaci di trasportare e coinvolgere completamente il pubblico. Una scelta, questa, adottata anche per la fine dello spettacolo. Ma nel mezzo, una vera montagna russa di emozioni, che ci ha fatto  ridere con testi spiritosi come in “Jolene” (che è stato pubblicato anche su Youtube) o piangere durante la “Ballad of River”.

La band ha continuato a sorprenderci, quando siamo stati improvvisamente mandati (di nuovo) alla scuola domenicale, quando un batterista fuori servizio ha mostrato i suoi molti altri talenti o quando “Billy Tanner” è stato spinto alla disperazione perché il suo cavallo non si trovava da nessuna parte. 

Abbiamo vissuto più di un momento di incertezza sulla possibilità che lo spettacolo continuasse quando l’intero cast è caduto a terra morto, sembrava sul punto di essere impiccato o quando il cantante principale è sembrato  troppo ubriaco per continuare lo spettacolo – aveva bevuto un sorso di troppo dal “Devil’s Drink”, e quindi era stato incapace di “Leave the Bottle”? Ma alla fine lo show deve continuare e così è stato, oltretutto con stile. 

Non solo Satria ha impersonato un cantante ubriaco al limite della perfezione, ma in realtà sembrava mettere tutta la sua anima in ogni nota che ha cantato quella sera, spaziando da potenza a relitto emotivo, da ubriaco a sobrio, da note profonde a note alte, dal canto al semplice parlare. Non importa cosa fosse richiesto dalla canzone perché Satria ha dato le giuste vibrazioni con la sua voce. Lo stesso vale per il resto della band. Il suono è stato progettato molto bene e gli strumenti erano in grande armonia tra loro. 

Ogni membro della band ha fatto un passo indietro di tanto in tanto per dare agli altri la possibilità di brillare, sia che si trattasse di uno strumento predestinato all’assolo come il violino di Sophie, la chitarra elettronica di Berend o il banjo e la chitarra acustica di Satria, sia che si trattasse di uno strumento a cui questo ruolo è concesso meno spesso, come la batteria di Jeroen o il basso di Michel. I solisti hanno sfruttato i loro momenti non solo per risplendere, ma per illuminare metaforicamente l’intera sala del teatro. Infatti, il valzer guidato quasi interamente dal basso di Michel, mentre il resto della band ondeggiava e ballava, è stato uno dei momenti più belli dell’intero spettacolo. 

Inoltre, l’armonia non si è limitata al solo suono. Chi ha già visto i Sunfire esibirsi sa cosa intendo quando dico che è stata una gioia per gli occhi vedere i membri della band relazionarsi sul palco. Posso solo trovare due possibili spiegazioni per questa favolosa interazione. O sono attori ancora più bravi di quanto sospettassimo, e presto dovremo fare a meno della musica dei Sunfire, perché sono stati tutti ingaggiati da Hollywood, oppure non sono solo un cast casuale di musicisti, selezionati per mettere in scena un grande spettacolo, ma piuttosto un gruppo di amici che si divertono insieme e nel frattempo si guadagnano il pane. Non so voi, ma io spero proprio che sia la seconda e ne sono quasi certa. 

Questa impressione positiva della personalità dei musicisti è resa completa dal comportamento apprezzabile e rispettoso degli stessi membri della band, dentro e fuori dal palco. Né prima dello spettacolo sui social media né durante lo spettacolo i membri della band si sono stancati di sottolineare che non si trattava solo del loro lavoro, ma di quello di una squadra di undici persone, tra cui il narratore, i responsabili delle luci e dell’audio, di chi si occupa di spostare le cose dentro e fuori dal palco, della prenotazione e della promozione e, non da ultimo, della vendita del merch della band nel foyer del teatro. 

La presenza di molti musicisti o persone altrimenti attive nella scena Folk e Fantasy sottolinea questo punto ed è completata dall’atmosfera accogliente dopo lo spettacolo, quando una parte considerevole del pubblico si è trattenuta per chiedere autografi, scattare foto, scambiare un abbraccio o semplicemente fare una bella chiacchierata tra di loro o con i membri della band, dicendo loro cose come “mettete subito questo spettacolo su nastro (eh, DVD), catturate questo capolavoro, in modo che sia lì per la gente dopo la fine del tour”.

Quindi, per riassumere, “The Tales of the Old West” dei Sunfire non è solo un concerto trasferito su un palco teatrale, ma molto di più… È una produzione teatrale a tutti gli effetti, che mantiene i punti di forza dei Sunfire come band, ma allo stesso tempo raggiunge un livello completamente nuovo in quanto porta il pubblico in un viaggio attraverso il tempo e lo spazio, portando in vita la versione dei Sunfire del vecchio West attraverso i racconti di Sinner’s Town. 

Bene, ora l’unica cosa che mi resta da dire è: non dimenticatevi della caccia al biglietto che avete rimandato per poter continuare a leggere e potremmo incontrarci a uno dei loro concerti, perché sono abbastanza sicura che mi recherò nei Paesi Bassi almeno un’altra volta (dalla Germania) per unirmi ai Sunfire nel loro viaggio verso un vecchio West ancora più lontano.

– Germaine

P.S.: E per mantenere la mia promessa: Ecco ancora una volta il link al programma del tour “Tales of the Old West”! E, per concludere, qui sotto trovate il teaser ufficiale dello spettacolo:

Inoltre, potete trovare Sunfire qui:

Sunfire – Tales of the Old West

20 Dec
Thomas Ribbrock
0 Comments

Première 18 nov 2023, Rijswijkse Schouwburg

Sunfire bestaat al een tijdje, om precies te zijn sinds 2017. De band heeft zijn oorsprong in een solo-project van Satria Karsono, die nog steeds de leadzanger en tekstschrijver van de band is. Toen Satria met het opnemen van zijn eerste soloalbum onder de naam “Sunfire” klaar was, besefte hij dat hij te veel instrumenten tegelijk had gebruikt om zijn muziek in zijn eentje te kunnen presenteren. Om dit probleem op te lossen, vroeg Satria twee vrienden, Michel Beeckman en Berend de Vries, om bij te springen. Berend was al vertrouwd met het album omdat hij de mixing gedaan had en daarom is het ook niet zo verwonderlijk, dat hij toestemde om mee te gaan, net zoals Michel. Allebei kwamen gewapend met instrumenten, een elektrische gitaar en een elektrische bas, en zo was Sunfire – de band – geboren. Nog geen jaar later kwam de geweldige violiste Sophie Zaaijer erbij, waardoor het trio veranderde in een kwartet en de sound verder werd verrijkt. Volledig in de huidige samenstelling is de band, sinds de energieke drummer Jeroen van Leeuwen zichzelf met succes op Sunfire’s podium gedanst heeft en zij hem niet meer hebben laten gaan.

Sinds hun begin in 2017 is Sunfire erin geslaagd om binnen de folk- en fantasy scene van Nederland een sterke reputatie als energieke live band op te bouwen, die alsmaar populairder wordt. Naar meer dan 150 optredens zijn ze zeker niet blijven zitten en weten zij het publiek in Nederland, Duitsland, België, Zwitserland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk met hun muziek steeds opnieuw te bezielen. Hun geluid is moeilijk te omschrijven: Het is een unieke mix van Americana, Bluegrass, Country, Roots, Rock en Folk, die de band zelf “Western Folk” noemt. Uiteindelijk maakt het ook niet uit tot welk genre hun muziek behoort, want het weerstand tegen dit soort categorisering is precies wat hun sound zo speciaal maakt. Sunfire’s geluid is zo uniek dat ik redelijk zeker ben dat de meeste mensen, die ze kennen, een van hun nieuwe nummers al na een kort fragment als zodanig zouden herkennen. Inmiddels zijn hun sound en de opzwepende, dynamische optredens zo bekend dat een CeltCast collega bij de gedachte aan een theatershow van Sunfire als eerste reactie schreef: “a seated sunfire show? I would destroy my chair, probably” (een zittende show van Sunfire? Ik zou waarschijnlijk mijn stoel vernielen).

Deze opmerking van mijn collega is waarschijnlijk de lakmoesproef voor Sunfire’s theatershow “Tales of the Old West”. De voorstellingen van Sunfire zijn geweldig op festivals en in clubs, maar de hamvraag is: Werkt hun show ook binnen de context van een zittend theatervoorstelling?

Laten we de spanning meteen om zeep helpen – Ja, de show werkt, sterker nog, het werkt briljant en maakt de theater setting het tot een bijzondere belevenis. Dus als je geen zin hebt om verder te lezen, ga dan meteen naar de tour planning van “Tales of the Old West” en stel jouw ticket voor de show veilig (of kijk eerst naar de teaser…). Zou je echter nog twijfelen of gewoon willen weten, waarom ik de show zo briljant vind, ben je natuurlijk van harte welkom om verder te lezen en het bekijken van de tour planning en het kopen van je kaartje nog heel even uit te stellen. Wees gerust, ik zal je eraan herinneren😉.

Nu dat geregeld is, zal ik je vertellen waarom je deze show absoluut niet mag missen en hoe Sunfire erin geslaagd is om hun show in deze heel andere context tot een succes te maken.

Volgens mij was de eerste geniale beslissing dat ze voor het toevoegen van een verteller gekozen hebben, en niet zomaar een verteller, maar precies deze: Tycho Francis alias “Jebediah Wallace Dumont”. Zijn korte introducties von de personages, vooraf gepost op sociale media, hadden me al erg nieuwsgierig gemaakt, maar het was nog veel beter om hem live zijn magie op het podium te zien doen. Het moment dat hij het podium opliep, met zijn wandelstok, en vervolgens naast zijn lessenaar tot stilstand kwam terwijl de rest van het podium in duisternis gehuld was (geweldig lichtwerk trouwens), viel het publiek helemaal stil en waren alle ogen (en oren) op hem gericht. Toen hij met zijn diepe, kalme en sonore stem en een verrassend authentieke Amerikaanse akzent begon de mensen voor te stellen die door Sinner’s Town (Stad van de Zondaar) zwerven ( Satria Karsono alias “Billy Tanner”, Sophie Zaaijer alias “Madam Sawyer”, Berend de Vries alias “Deputy Frost”, Michel Beeckman alias “Henry River” en Jeroen van Leeuwen alias “Cole Burner”), werd ik onmiddellijk meegevoerd naar de realiteit van dit imaginair stadje in het Oude Westen en, onder andere dankzij zijn regelmatige terugkeer op het podium, bleef ik daar voor de rest van de show.

Deze illusie van reizen door tijd en ruimte werd niet alleen verder gesteund door de zorgvuldige vervaardiging van de kostuums van de bandleden en het consequente gebruik van het Engels, waarbij elk Nederlands woord werd vermeden om de illusie niet te verpesten. (geen nieuws voor iedereen die Sunfire eerder heeft gezien), maar ook door de nieuwe backdrop, speciaal gemaakt voor de theatershow, waarschijnlijk ontworpen door Satria zelf, zoals de meeste grafische kunst van Sunfire. Ook de rekwisieten die op of boven het podium aanwezig waren, het geweldige lichtwerk, dat erin slaagde om alle reorganisatie op het podium voor het publiek te verbergen, en een vooraf opgenomen, sfeervolle geluidsspoor die voor degenen die niet zo thuis zijn in tijdreizen, de goede weg naar een saloon of de prairie van het Oude Wilde Westen toonden, speelden hun rol. Dan nog maar te zwijgen over het verrassende acteertalent van de bandleden, die goed gebruik maakten van de mogelijkheden en de ruimte van een theaterpodium.

Laten we nu iets dieper op de wereld ingaan waar Sunfire ons mee naartoe heeft genomen. Deze plek, Sinner’s Town, is geen onbekende voor wie Sunfire de afgelopen jaren gevolgd heeft. Want, zoals mijn CeltCast collega Cliff de Booy in zijn recensie van Sunfire’s nieuwe album “The Devil’s Drink” (wat overigens in digitale vorm een dag voor de officiële theaterpremière uitgebracht werd en in fysiek op de dag zelf – zoek het maar op, als je dat nog niet hebt gedaan of lees de review van Cliff!) heeft opgemerkt“: [w]e have come to know main lyricist Satria Karsono as a true storyteller” (we hebben hoofdtekstschrijver Satria Karsono leren kennen als een echte verhalenverteller). Maar over welk soort verhaal heeft Cliff het over? Wat voor een verhaal vertellen Satria (en de rest van de band) dan? Als je op een klassiek Western Cowboy verhaal hoopte, waarin een paar dappere helden met het behulp van hun geweren en rijdieren over het Wilde Westen heersen, dan is “Tales of the Old West” waarschijnlijk niets voor jou. Als je echter gefascineerd bent door een minder geromantiseerde (maar ook fictieve) versie van het Oude Westen, die vertelt over ontberingen, morele dilemma’s en in het algemeen over het tijdloze drama van het menselijk bestaan waarmee degenen die door Sinner’s town zwerven te maken krijgen, van absolute armoede, wanhoop en dood tot een staat van oncontroleerbare vreugde en extase, dan moet je die verhalen zeker meemaken zoals ze tijdens de show door Sunfire worden voorgedragen en opgevoerd.

Foto: Jean Paul Karting

Na de inleidende woorden van de verteller begon “Tales of the Old West” met een knal, erm, met een “Shot” en eindigde met “Soul” op een soortgelijjke, up-tempo, rockende meezinger, waar het publiek volop gebruik van maakte. Ertussen was het echter een reële achtbaan van emoties, die ons op een moment door geestige teksten zoals in “Jolene” (ook op Youtube te zien) aan het lachen maakte maar op het volgende moment bijvoorbeeld tijdens “Ballad of River” liet huilen. De band bleef ons steeds verrassen. Een keer stuurden ze ons plotseling (terug) naar de zondagsschool, op een andere moment toonde een werklose drummer zijn vele andere talenten en op een derde moment waren we getuige van “Billy Tanner’s” wanhoop omdat hij zijn paard kwijt was. We beleefden meer dan eens een moment van onzekerheid of de show wel door kon gaan, toen de hele cast dood op de grond viel, op het punt leek te staan om opgehangen te worden of toen de leadzanger te dronken leek om door te gaan met de show – had hij een slok teveel genomen van de “Devil’s Drink” en was hij daardoor niet meer in staat “[to] Leave the Bottle”? Maar uiteindelijk moest de show doorgaan, en dat deed hij altijd … en in stijl!

Satria imiteerde op deze avond niet alleen een dronken zanger tot in de perfectie, maar hij leek bij alle nummers zijn hele ziel in elke noot te leggen die hij die avond zong, variërend van powerhouse tot emotioneel wrak, van dronken tot nuchter, van diepe tot hoge noten, van zingen tot gewoon spreken. Het maakte niet uit wat het nummer vereiste, Satria gaf het de juiste sfeer met zijn stem. Hetzelfde geldt voor de rest van de band. Het geluid was erg goed gemixt en de instrumenten waren in goede harmonie met elkaar. Elk bandlid naam af en toe een stapje terug om de ander zijn of haar kans te geven om in het spotlight te stralen, of het nu een instrument was dat voorbestemd was voor een solo zoals Sophie’s viool, Berend’s E-gitaar of Satria’s banjo en akoestische gitaar of een instrument dat deze rol minder vaak aanneemt zoals Jeroen’s drums of Michel’s bas. De solisten gebruikten hun momenten niet alleen om te stralen, maar om letterlijk en figuurlijk de hele theaterzaal te laten schijnen. Een van deze momenten maakte dan ook voor een van mijn persoonlijke hoogtepunten van de hele show, namelijk de wals die bijna volledig werd aangedreven door Michels basspel, terwijl de rest van de band mee zwaaide en danste. Wat een prachtig spektakel om mee te maken!

Bovendien bleef deze harmonie niet beperkt tot het geluid. Mensen die concerten van Sunfire al eerder hebben meegemakt, kunnen zeker navoelen waarover ik het heb als ik beweer dat het een lust voor het oog was om de bandleden met elkaar te zien interageren. Ik kan ervoor maar twee mogelijke verklaringen bedenken: Of ze zijn nog betere acteurs dan we al dachten, en we zullen het binnenkort zonder de muziek van Sunfire moeten doen, omdat ze allemaal door Hollywood zijn ingehuurd, of ze zijn niet alleen een willekeurige groep muzikanten, geselecteerd om een geweldige show neer te zetten, maar eerder een groep vrienden die samen op het podium lol hebben en terloops hun brood verdienen. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik hoop echt dat het tweede verklaring de goede is en ik weet bijna zeker dat het zo is.

Deze positieve indruk van de persoonlijkheid van de muzikanten wordt compleet gemaakt door het waarderende en respectvolle gedrag van de bandleden zelf, op en naast het podium. Noch voor de show op social media, noch tijdens de show werden de bandleden moe van het benadrukken dat dit niet alleen hun werk was, maar het werk van een crew van elf, inclusief de verteller, de licht- en geluidstechnici, de persoon verwantwoordelijk voor het verplaatsen van spullen op en van het podium, voor het boeken en promoten en last but not least de merchandiser. De aanwezigheid van heel wat muzikanten en andere personen die binnen de Folk en Fantasy actief zijn, steunt deze punt verder en wordt nog eens benadrukt door de gezellige sfeer na de show, toen een aanzienlijk deel van het publiek rondhing om handtekeningen te verkrijgen, foto’s te nemen, een knuffel uit te wisselen of gewoon een leuk praatje te maken met elkaar of de bandleden, waarbij ze dingen aan hun vertelden als “put this show on tape (eh, DVD) right away, capture this masterwork, so it will be there for people to enjoy after the tour is over” (zet deze show meteen op tape (erm, DVD), leg dit meesterwerk vast, zodat mensen ervan kunnen genieten als de tour voorbij is).

Dus, om te resumeren, “Tales of the Old West” van Sunfire is niet zomaar een concert dat naar een theaterpodium wordt verplaatst, maar veel meer dan dat … Het is een theaterproductie van zijn recht, die de sterke punten van Sunfire als band behoudt, maar tegelijkertijd een heel nieuw niveau bereikt in de zin dat het publiek wordt meegenomen op een reis door tijd en ruimte, waarbij Sunfire’s versie van het Oude Westen tot leven wordt gebracht door middel van de verhalen uit Sinner’s Town. Welnu, het enige wat ik nu nog eraan kan toevoegen is: vergeet niet om een kaartje voor de show te bemachtigen nadat je dat eerder had uitgesteld om verder te kunnen lezen en wie weet zien we elkaar bij een van hun shows, want ik ben er vrij zeker van dat ik nog minstens één keer naar Nederland zal reizen (vanuit Duitsland) om Sunfire te vergezellen op hun reis naar het nog verder vandaan gelegen Oude Westen.

– Germaine

P.S.: ter herinnering – hier is nog een link naar de “Tales of the Old West” tour plan! En om het af te ronden kun je hieronder de officiële teaser van de show vinden:

Verder kun je Sunfire hier vinden:

Sunfire – Tales of the Old West

18 Dec
Thomas Ribbrock
0 Comments

Estreno 18 nov 2023 – Teatro Rijswijkse Schouwburg, La Haya, Países Bajos

Sunfire existe como banda desde hace algun tiempo, mas concretamente desde 2017. Esta banda comenzó como un proyecto de Satria Karsono como solista, quien sigue siendo el cantante y letrista de la banda hasta el día de hoy. Cuando había grabado su primer álbum como solista, bajo el nombre de “Sunfire”, se dio cuenta de que había utilizado demasiados instrumentos a la vez, lo cual dificultaba poder presentar solo su trabajo musical, para remediar esto Satria pidió ayuda a dos amigos, Michel Beeckman y Berend de Vries quien ya se había encargado de mezclar el álbum en solitario. Michel y Berend aceptaron y vinieron armados con una guitarra eléctrica y un bajo eléctrico, y así nació Sunfire como grupo. Al cabo de un año se incorporó la maravillosa violinista Sophie Zaaijer, quien transformó el trío en cuarteto y amplió aún más el paisaje sonoro. La formación actual del quinteto se completó con el ingreso del enérgico baterista Jeroen van Leeuwen.

Desde aquellos días Sunfire se ha forjado una sólida reputación como banda popular y muy enérgica en sus presentaciones dentro de la escena folk y fantástica en Holanda y más allá, habiendo actuado en más de 150 conciertos en Países Bajos, Alemania, Bélgica, Suiza, Francia y el Reino Unido. Su sonido es difícil de describir: es una mezcla única de Americana, Bluegrass, Country, Roots, Rock y Folk, que la propia banda denomina “Western Folk”. Al final, no importa realmente a qué género pertenezca su música, porque esta incapacidad para encajar en cualquier categoría es exactamente lo que la hace especial. Su sonido es tan único que estoy convencido de que la mayoría de la gente, que ha oído sus canciones, sería capaz de reconocer una canción nueva como producto de esta banda, tan solo después de haber escuchado un pequeño fragmento de la misma. De hecho, su sonido y sus presentaciones están llenos de tanta energía y son tan conocidos entre los visitantes habituales de sus actuaciones que un compañero de CeltCast, ante la idea de un espectáculo teatral de Sunfire, comentó: “¿un espectáculo de Sunfire sentado? Probablemente destrozaría mi silla”.

Esta observación de mi colega es probablemente la prueba de fuego para el espectáculo teatral de Sunfire: “Tales of the Old West”. Las actuaciones de Sunfire son magníficas en festivales y clubes, pero la pregunta crítica es: ¿Funcionará también su espectáculo para un publico sentado en un teatro?

Matemos el suspenso de inmediato: sí, el espectáculo funciona, incluso de forma brillante y incluso en un escenario teatral. Así que, si no les apetece seguir leyendo, vayan a ver el programa de la gira “The Tales of the Old West” y consíganse unas entradas (o eche un vistazo antes al teaser…). Si aún tienen dudas o simplemente les interesa saber por qué me parece brillante, están bienvenidos a seguir leyendo y aplazar la consulta del plan de gira y la adquisición de la entrada para más adelante. Estad seguros de que se los recordaré😉.

Así que ahora que tenemos esto resuelto, permítanme decirles, por qué absolutamente no deben perderse este espectáculo y cómo Sunfire hizo que el espectáculo funcione en este entorno de teatro tan diferente al usual para ellos.

En mi opinión, el primer golpe de genio en el proceso de planificación del programa fue conseguir un narrador, y no uno cualquiera, sino exactamente éste: Tycho Francis alias “Jebediah Wallace Dumont”. Las breves presentaciones de los personajes narradas por él, publicadas con antelación en las redes sociales, ya despertaron mi curiosidad, pero verle hacer su magia en directo sobre el escenario fue incluso mejor de lo que esperaba. En el momento en que entró en el escenario, con su bastón, junto a su atril y el resto del escenario envuelto en la oscuridad (gran trabajo de iluminación, por cierto), todo el público se quedó completamente en silencio y todos los ojos (y oídos) se centraron en él. Cuando empezó a presentar “Sinner’s Town” (Pueblo de Pecadores) y a sus protagonistas (Satria Karsono, alias “Billy Tanner”, Sophie Zaaijer, alias “Madam Sawyer”, Berend de Vries, alias “Deputy Frost”, Michel Beeckman, alias “Henry River”, y Jeroen van Leeuwen, alias “Cole Burner”) con su voz profunda, tranquila y sonora y un acento americano sorprendentemente auténtico, inmediatamente me sentí transportado a la realidad de esta ciudad imaginaria, ambientada en el Viejo Oeste y, entre otras cosas, gracias a sus frecuentes apariciones en escenario, permanecí allí durante todo la función.

A esta ilusión de viaje a través del tiempo y el espacio no sólo contribuyeron la cuidadosa confección de los trajes de los miembros de la banda y el uso coherente del inglés, evitando que una sola palabra en holandés arruinara la ilusión (hasta aquí nada nuevo para nadie que haya visto antes a Sunfire), sino también el nuevo telón de fondo, realizado específicamente para el espectáculo teatral, probablemente diseñado por el propio Satria, como la mayor parte del arte gráfico de Sunfire, los accesorios presentes en el escenario o bajados del techo, el gran trabajo de iluminación, que consiguió ocultar cualquier trabajo relacionado con la reorganización en el escenario, un backtrack pregrabado y atmosférico que ayudó a los menos duchos en viajes en el tiempo a navegar hasta un salón o la pradera del Viejo Salvaje Oeste y el sorprendente talento actoral de los miembros de la banda, aprovechando las oportunidades. y el espacio que ofrece un escenario de teatro.

Así que, vamos a sumergirnos un poco más en el lugar al que Sunfire nos llevó de viaje. Este lugar, “Sinner’s Town” , no es nuevo para la gente que ha seguido a Sunfire durante los últimos años, porque, como mi compañero de CeltCast Cliff de Booy comentó en su crítica del nuevo álbum de Sunfire “The Devil’s Drink” (La Bebida del Diablo) que por cierto fue lanzado digitalmente un día antes del estreno oficial en el teatro y físicamente el día del estreno, ¡echale un vistazo, si aún no lo has hecho todavía o echa un vistazo a la reseña de Cliff!, “hemos llegado a conocer a el principal letrista, Satria Karsono, como un auténtico contador de historias”. Pero, ¿a qué tipo de historia se refiere Cliff?, ¿Qué tipo de historia cuenta Satria y el resto de la banda? Si esperabas encontrar una historia clásica de vaqueros del Oeste, que hablara de unos cuantos héroes valientes, gobernando el Good Ol’ Wild West con la ayuda de sus armas y monturas, “Tales of the Old West” probablemente no sea para ti. Si, por el contrario, le fascina una versión menos romántica (aunque también ficticia) del Viejo Oeste, en la que se narran las penurias, los dilemas morales y, en general, el drama atemporal de la existencia humana al que se enfrentan quienes vagan por “Sinner’s Town”, y que va desde la indigencia absoluta, la desesperación y la muerte hasta un estado de alegría y éxtasis incontrolables, sin duda tiene que vivir esos cuentos tal y como los recita y representa Sunfire durante el espectáculo.

Foto: Jean Paul Karting

Tras las palabras introductorias del narrador, “Tales of the Old West” la función inició con una explosión de sonidos (con la canción “Shot) que hacían vibrar el alma y terminó con unas notas rápidas y rockeras (con la canción “Soul”), que el público aprovechó ampliamente. Pero en el medio, fue una montaña rusa de emociones, haciéndonos reír con letras ingeniosas como en “Jolene” (que también se ha publicado en Youtube) o llorar con canciones como “Ballad of River”. La banda siguió sorprendiéndonos, cuando de repente nos enviaron (de regreso) a la escuela dominical, cuando un baterista desempleado mostró sus muchos otros talentos o cuando “Billy Tanner” se desesperó porque su caballo no estaba por ningún lado. Pasamos por más de un momento de incertidumbre sobre si el espectáculo podría continuar, por ejemplo cuando todo el elenco caía muerto al suelo, o parecía estar a punto de ser ahorcado o cuando el cantante principal parecía estar demasiado borracho para continuar con el espectáculo -¿había tomado un sorbo de más de la “Bebida del Diablo” (Devil’s Drink), y por ello había quedado incapacitado para “Dejar la Botella” (Leave the Bottle)? Pero al final, el espectáculo debía continuar, y siempre lo hacía… y con estilo, debo añadir.

Satria no sólo imitó a un cantante borracho al borde de la perfección, sino que pareció poner toda su alma en cada nota que cantó esa noche, yendo de la potencia al desgarro emocional, de la borrachera a la sobriedad, de las notas graves a las agudas, del canto al mero discurso. No importaba lo que requiriera la canción, Satria le daba las vibraciones adecuadas con su voz. Lo mismo puede decirse del resto de la banda. El sonido estaba muy bien diseñado y los instrumentos estaban en perfecta armonía. Cada miembro se apartó de vez en cuando para dar a los demás su oportunidad de brillar, ya sea un instrumento predestinado para un solo como el violín de Sophie, la guitarra eléctrica de Berend o el banjo y la guitarra acústica de Satria o un instrumento al que se le otorga este papel con menos frecuencia como la batería de Jeroen o el bajo de Michel. Los solistas aprovecharon sus momentos no sólo para brillar, sino para iluminar metafóricamente toda la sala del teatro. De hecho, el vals tocado casi enteramente por el bajo de Michel, mientras el resto de la banda se balanceaba y bailaba, fue uno de mis mejores momentos de todo el espectáculo.

Además, la armonía no se limitaba sólo al sonido. Los que hayan visto actuar antes a Sunfire sabrán a qué me refiero cuando digo que era un festín para los ojos ver a los miembros de la banda interactuar entre sí en el escenario. Sólo se me ocurren dos posibles explicaciones para esta fabulosa interacción. O bien son aún mejores actores de lo que sospechábamos, y pronto tendremos que prescindir de la música de Sunfire, porque todos han sido contratados por Hollywood, o bien no son sólo un elenco aleatorio de músicos, seleccionados para ofrecer un gran espectáculo, sino más bien un grupo de amigos que se lo pasan en grande juntos mientras se ganan el pan. No sé vosotros, pero yo espero que sea lo segundo y estoy casi seguro de que lo es.

Esta impresión positiva de la personalidad de los músicos se completa con el comportamiento agradecido y respetuoso de los propios miembros de la banda, dentro y fuera del escenario. Ni antes del espectáculo en las redes sociales ni durante el mismo, los miembros de la banda se cansaron de recalcar que no se trataba sólo de su trabajo, sino del trabajo de un equipo de once personas, incluido el narrador, los responsables de la luz y el sonido, de los desplazamientos dentro y fuera del escenario, de las reservas y la promoción y, por último, pero no por ello menos importante, de la venta de merchandising de la banda en el vestíbulo del teatro. La asistencia de muchos músicos o personas activas en la escena del Folk y la Fantasía subraya este punto y se ve remarcado por el acogedor ambiente después del espectáculo, cuando una parte notable del público se quedó para conseguir autógrafos, hacerse fotos, intercambiar un abrazo o simplemente tener una agradable charla entre ellos o con los miembros de la banda, diciéndoles cosas como “graben el espectáculo, capturen esta obra maestra, para que esté ahí y que la gente la disfrute después de que termine la gira”.

Así que, para resumir, “The Tales of the Old West” de Sunfire no es sólo un concierto trasladado a un escenario de teatro, sino mucho más que eso … Es una producción teatral de pleno derecho, que mantiene los puntos fuertes de Sunfire como banda, pero al mismo tiempo alcanza un nivel completamente nuevo en términos de llevar al público en un viaje a través del tiempo y el espacio, dando vida a la versión de Sunfire del Viejo Oeste a través de los Cuentos de “Sinner’s Town”. Bueno, ahora, lo único que queda por decir es: no te olvides de esa caza de entradas que pospusiste antes para poder seguir leyendo y puede que nos encontremos en uno de sus conciertos, porque estoy bastante seguro de que viajaré a los Países Bajos al menos una vez más (desde Alemania) para unirme a Sunfire en su viaje al aún más lejano Viejo Oeste.

– Germaine

P.S.: como recordatorio: ¡aquí tienes otro enlace al plan de la gira “Tales of the Old West”! Y, como colofón, a continuación encontrarás el teaser oficial del espectáculo:

Además, puede encontrar Sunfire aquí:

Sunfire – “Tales of the Old West” Review

17 Dec
Thomas Ribbrock
0 Comments

EN

Germaine, one of our team members, recently had the opportunity to see the premiere of Sunfire’s new theatre show “Tales of the Old West”. She returned with so many impressions that she just had to share them with you all in the form of a review – head over to Concert reports to read on!

DE

Aber nicht nur das – Germaine möchte ihre Eindrücke auch gerne mit unseren deutschen Leser:innen teilen! Ihr könnt also auch eine deutsche Version des Reviews finden!

NL

Maar niet alleen dat – Germaine wil haar impressies ook graag met onze nederlandse lezers delen! Ga dus meteen door naar de nederlandse versie van de review!

ES

Germaine también quiere compartir sus impresiones con nuestros lectores hispanohablantes. Aquí podéis encontrar una versión en español de la reseña.

IT

Anche Germaine vorrebbe condividere le sue impressioni con i nostri lettori italiani! Quindi, andate direttamente alla versione italiana della recensione!

Sunfire – Tales of the Old West

17 Dec
Thomas Ribbrock
0 Comments

Premiere 18. November 2023, Theater Rijswijkse Schouwburg, Den Haag (NL)

Die Band Sunfire gibt es mittlerweile schon eine ganze Weile, genaugenommen seit 2017. Seine Ursprünge hat Sunfire in einem Solo-Projekt von Satria Karsono, der bis heute der Frontsänger und Texter der Band ist. Nachdem Satria sein erstes Solo-Album unter dem Künstlernamen „Sunfire“ aufgenommen hatte, fiel ihm auf, dass er zu viele Instrumente gleichzeitig gespielt hatte, um seine Musik ganz allein live präsentieren zu können. Um sich aus dieser misslichen Lage zu befreien, bat er zwei seiner Freunde, Michel Beeckman und Berend de Vries, ihn zu seiner Album Präsentation zu begleiten, von denen Letzterer bereits für das Abmischen des Albums verantwortlich gewesen war. Michel und Berend sagten zu und brachten ihre E-Gitarre und ihren E-Bass gleich mit – und so war Sunfire – die Band – geboren. Noch innerhalb des gleichen Jahres verwandelte die großartige Geigerin Sophie Zaaijer die Band von einem Trio in ein Quartett und fügte dem Klang weitere, kennzeichnende Akzente hinzu. Komplettiert wurde das heutige Quintett schließlich durch den äußerst dynamischen Schlagzeuger Jeroen van Leeuwen.

Seit jenen Anfängen hat Sunfire sich innerhalb der niederländischen Folk- und Fantasy-Szene den Ruf einer beim Publikum beliebten, energiegeladenen und mitreißenden Liveband aufgebaut. Auch über die Niederlande hinaus ist es ihnen gelungen die Zuschauer im Vereinigten Königreich, Belgien, Frankreich, der Schweiz und Deutschland zu begeistern, wie beispielsweise beim diesjährigen Festival Mediaval in Selb. Ihr Klang ist schwierig zu beschreiben. Es ist eine einzigartige Mischung aus Americana, Bluegrass, Country, Roots, Rock und Folk, den die Band selbst als „Western Folk“ bezeichnet. Letztendlich ist es aber auch nebensächlich, welchem Genre man ihre Musik zuordnet, denn gerade diese Unmöglichkeit ihre Musik in irgendwelche Schubladen einzuordnen, macht sie besonders. Der Klang von Sunfire ist in der Tat so einzigartig, dass ich überzeugt bin, dass den allermeisten Leuten ein kurzer Ausschnitt eines ihrer neuen Lieder genügen würde, um es eindeutig als ihr Werk identifizieren zu können. Ihr einzigartiger Klang und ihre energiegeladenen Liveauftritte sind unter ihrer regelmäßigen Zuhörerschaft mittlerweile so bekannt, dass einer meiner CeltCast Kollegen sich, mit dem Gedanken an eine bestuhlte Theater-Show konfrontiert, zu folgendem O-Ton hinreißen ließ: „a seated sunfire show? I would destroy my chair probably“ (eine bestuhlte Sunfire Show? Ich würde vermutlich meinen Stuhl zerstören).

Diese Äußerung meines Kollegen trifft vermutlich den Kern dessen, worin der Lackmus Test für Sunfire’s Theater Show „Tales of the Old West“ besteht. Sunfire’s Auftritte sind großartig auf Festivals und in Klubs, aber die entscheidende Frage ist: funktioniert ihre Show auch im Kontext eines bestuhlten Theaters?

Ich will es nicht zu spannend machen… Ja, die Show funktioniert, sie funktioniert sogar großartig, auch innerhalb eines bestuhlten Theaters. Falls ihr also keine Lust haben solltet, weiterzulesen, nehmt euch direkt den Tour-Plan von „Tales of the Old West” (en) vor (sie kommen ein Paar mal sogar in die Nähe der deutschen Grenze, z. B. Uden, Steenwijk, Oldenzaal und Valkenwaard) und besorgt euch Karten für die Show. Falls ihr doch noch Zweifel haben solltet oder es euch einfach interessiert, wie ich zu meinem Urteil gelangt bin, lest gerne weiter und verschiebt das Bestellen der Tickets einfach auf später (oder schaut euch schonmal den Teaser an) … seid versichert, ich werde euch daran erinnern 😉.

Nun da das geklärt wäre, lasst mich näher darauf eingehen, warum ihr diese Show auf keinen Fall verpassen solltet und wie Sunfire es geschafft hat ihr Werk für den ja doch sehr anderen Theaterkontext passend aufzuziehen.

Wenn ihr mich fragt, bestand der erste Geniestreich in ihrer Planung darin, einen Erzähler zu engagieren und nicht nur irgendeinen Erzähler, sondern genau diesen Erzähler, Tycho Francis alias „Jebediah Wallace Dumont“. Die von ihm gesprochenen, kurzen Vorstellungen der einzelnen Charaktere, die im Vorhinein in den Sozialen Medien gepostet worden waren, hatten bereits meine Neugierde geweckt, aber ihn dann live in Aktion zu sehen, war trotzdem noch besser als ich es erwartet hatte. In dem Moment als „Jebediah Wallace Dumont“ mit seinem Gehstock die Bühne betrat und neben seinem Rednerpult zum Stehen kam, während der Rest der Bühne in komplette Dunkelheit gehüllt war (übrigens auch eine super Arbeit der Lichttechnik, nicht nur an dieser Stelle), hatte er die volle Aufmerksamkeit des Publikums, alle Augen und Ohren waren auf ihn und seine Stimme gerichtet. Als er dann begann „Sinner’s Town“ (Stadt der Sünder) und dessen Bewohner (nämlich Satria Karsono alias „Billy Tanner“, Sophie Zaaijer alias „Madam Sawyer“, Berend de Fries alias „Deputy Frost“, Michel Beeckman alias „Henry River“ und Jeroen van Leeuwen alias „Cole Burner“) mit seiner tiefen, ruhigen und sonoren Stimmen und einem erstaunlich authentischen, amerikanischen Akzent vorzustellen, hatte ich sofort das Gefühl in diese, im Wilden Westen angesiedelte, erdachte Stadt transportiert worden zu sein und unter anderem dank „Jebediah’s“ steter Rückkehr auf die Bühne, bin ich bis zum Ende der Show an diesem imaginären Ort verblieben.

Diese Illusion einer Reise durch Zeit und Raum wurde nicht nur durch eine gut durchdachte Kostümgestaltung und die konsequente Nutzung der englischen Sprache unterstützt (es war tatsächlich kein einziges niederländisches Wort zu hören, das den Tagtraum hätte zerstören können – was bei Sunfire Auftritten mittlerweile jedoch nichts Außergewöhnliches mehr darstellt), sondern auch durch den extra für die Theater-Show kreierten Backdrop, der vermutlich (wie die meisten Sunfire-Graphiken) von Satria selbst designt worden war, durch die Requisiten auf und über der Bühne, durch großartige Beleuchtung, die dafür gesorgt hat, dass jegliche Veränderung des Bühnenbilds (sofern gewollt) abseits der Aufmerksamkeit des Publikums geschehen konnte, durch vorab aufgenommene, atmosphärische Hintergrundgeräusche, die diejenigen unter uns, die noch etwas unerfahren in der Kunst des Zeitreisens waren, darin unterstützten erfolgreich den Weg Richtung Saloon oder Prärie des Wilden Westens zu finden und zu guter Letzt durch das erstaunliche schauspielerische Talent der Bandmitglieder, die die vielschichtigen Möglichkeiten einer Theaterbühne gut einzusetzen wussten.

Nun lasst uns etwas tiefer in die Welt und den Ort eintauchen, in die/zu dem uns Sunfire mitgenommen hat. Dieser Ort, „“Sinner’s Town“, ist für jene, die Sunfire in den letzten Jahren beobachtet haben, kein unbekannter Ort, denn wie mein CeltCast Teamkollege Cliff de Booy in seiner Rezension des neuen Sunfire Albums „The Devil’s Drink“ (das nebenbei bemerkt einen Tag vor der offiziellen Theaterpremiere digital und am Tag der Premiere physisch herausgebracht wurde – hört mal rein, wenn ihr es noch nicht getan habt, oder lest Cliffs review (en)!) „[w]e have come to know main lyricist Satria Karsono as a true storyteller” (wir haben den Haupttexter Satria Karsono als einen echten Geschichtenerzähler kennengelernt). Aber was für eine Art von Geschichten meint Cliff? Was für eine Art von Geschichte erzählen Satria und der Rest der Band? Falls du auf einen klassischen Western, auf eine klassische Cowboy Geschichte gehofft hattest, die von einigen mutigen Helden erzählt, die mithilfe ihrer Waffen und Reittiere den Wilden Westen beherrschen, dann ist „Tales of the Old West“ vermutlich nicht nach deinem Geschmack. Solltest du allerdings Faszination für eine weniger romantisierte (wenn auch genauso fiktionale) Version des Alten Westen mitbringen, die die Entbehrungen, moralischen Dilemmata und im Allgemeinen die zeitlosen Dramen der menschlichen Existenz, mit denen sich die Bewohner von Sinner’s Town konfrontiert sahen, adressiert, die die gesamte Bandbreite von bodenlosem Elend über Verzweiflung und Tod bis zu einem Zustand der unbändigen Freude und Ekstase abdeckt, dann musst du Sunfire unbedingt dabei beiwohnen, wenn sie diese Geschichten des Alten Westens auf der Bühne erzählen und darstellen.

Foto: Jean Paul Karting

Nach den einführenden Worten des Erzählers begann „Tales of the Old West“ mit einem Knall, ähm, mit einem „Shot“ (Schuss) und die Show endete mit einer ähnlich schnellen, rockigen Mitsingnummer (wovon das Publikum reichlich Gebrauch machte) namens „Soul“. Doch zwischen diesen beiden Powerliedern, stellte die Show eine Achterbahn der Gefühle dar, bei der man bei humorvollen Texten, wie dem von „Jolene“, lachen mussten, nur um kurze Zeit später bei Liedern wie „Ballad of River“ (River’s Ballade) den Tränen nahe zu sein. Die Band überraschte uns immer wieder, beispielsweise, als sie uns plötzlich (zurück) in die Sonntagsschule schickte, als ein arbeitsloser Schlagzeuger die Gelegenheit beim Schopfe fasste und uns seine vielen weiteren Talente präsentierte oder als „Billy Tanner“ uns an seiner Verzweiflung darüber teilhaben ließ, dass sein Pferd von jetzt auf gleich verschwunden war. Wir erlebten mehr als einen Moment der Ungewissheit bezüglich der Frage, ob die Show weitergehen würde, zum Beispiel als die gesamte Besetzung plötzlich tot umfiel, kurz davor war dem Galgen zum Opfer zu fallen oder als der Leadsänger zu betrunken zu sein schien, um mit der Show weiterzumachen – hatte er womöglich einen Schluck zu viel vom „Devil’s Drink“ (Des Teufels Trank) genommen, wodurch es ihm unmöglich geworden war von der Flasche abzulassen („Leave the Bottle“)? Doch letztendlich muss die Show immer weitergehen (the show must go on) und das tat sie auch … und wie sie das tat!

Satria gelang es nicht nur einen betrunkenen Sänger bis an den Rand der Perfektion zu imitieren, sondern er wirkte an diesem Abend insgesamt so, als wenn er sein gesamtes Herzblut in jede einzelne Note hineingeben würde, von Powergesang zu emotionalem Wrack, von betrunken bis nüchtern, von tiefen bis zu hohen Tönen, von wirklichem Singen bis zu einer Art Sprechgesang, was auch immer das Lied verlangte, er gab ihm mit seiner Stimme genau das richtige Gefühl. Das Gleiche gilt für den Rest der Band. Der Klang war sehr gut abgemischt und das Zusammenspiel der Instrumente klang harmonisch. Jedes der Bandmitglieder trat von Zeit zur Zeit mal in den Hintergrund, um dem/der jeweiligen anderen die Chance zu geben, sich hervorzutun, ob es sich nun um ein Instrument handelte, das wie Sophies Geige, Berends E-Gitarre oder Satrias Banjo/akustische Gitarre typischerweise als für Soli vorherbestimmt angesehen wird oder um eines, das diese Rolle eher selten übernimmt, wie Jeroens Schlagzeug oder Michels E-Bass. Die jeweiligen Solisten nutzten diese Chancen nicht nur um zu glänzen, sondern, um im übertragenen Sinne den ganzen Theatersaal durch ihre Soli in glänzendem Licht erstrahlen zu lassen. Tatsächlich war der Walzer, der fast komplett durch Michels Bass getragen und vorangetrieben wurde, während der Rest der Band am Schunkeln und Tanzen war, eines meiner persönlichen Höhepunkte der Show.

Darüber hinaus war die beschriebene Harmonie nicht auf den Klang begrenzt. Diejenigen unter euch, die Sunfire schon einmal live erlebt haben, werden wissen, was ich meine, wenn ich sage, dass es eine wahre Augenweide war, den Bandmitgliedern bei ihrem Zusammenspiel auf der Bühne zuzusehen. Für mich gibt es für dieses Ausmaß an positiver Interaktion zwischen den Bandmitgliedern nur zwei mögliche Erklärungen: entweder sie sind noch bessere Schauspieler als wir dachten und werden bald von Hollywood entdeckt und engagiert, sodass wir künftig auf Sunfire’s Musik verzichten müssen oder aber sie sind nicht nur ein zufällig zusammengewürfelter Haufen an Musikern, der es zur Aufgabe hat eine großartige Show auf die Bühne zu bringen, sondern eine Gruppe von Freunden, die einen Mordsspaß hat, während sie ihren Lebensunterhalt verdient. Ich weiß nicht, wie es euch geht, aber ich hoffe, dass die zweite Erklärung die zutreffende ist, und ich bin mir fast sicher, dass es so ist.

Dieser positive Eindruck von den Musikern auf menschlicher Ebene wird durch ihr wertschätzendes und respektvolles Verhalten, sowohl auf der Bühne als auch fernab der Bühne, komplettiert. Die Bandmitglieder sind nicht müde geworden zu betonen, (ob vor der Show in den Sozialen Medien oder während der Show auf der Bühne), dass diese Show nicht allein ihr Werk ist, sondern das von insgesamt elf Personen, angefangen mit dem Erzähler über die Licht- und Tontechniker, den Bühnenhelfer, bis zur Künstleragentin und der Merchandiserin. Dies wird weiter durch die Anwesenheit vieler Kunstschaffender und anderweitig in der Folk- und Fantasy-Szene aktiver Personen an diesem Abend unterstrichen und durch die gemütliche Atmosphäre nach der Show abgerundet, als ein merklicher Teil der Publikums noch eine Weile dablieb, um Autogramme oder Fotos zu erbitten, einander zu umarmen oder einfach miteinander oder mit den Bandmitgliedern einen Plausch abzuhalten, in dem sie beispielsweise den Bandmitgliedern so etwas sagten wie „put this show on tape (eh, DVD) right away, capture this masterwork, so it will be there for people to enjoy after the show is over“ (nehmt diese Show sofort auf Band (äh, auf DVD) auf, sichert dieses Meisterwerk, damit es Leuten noch Freude bereiten kann, nachdem die Show vorbei ist).

Zusammenfassend kann man sagen, dass „Tales of the Old West“ von Sunfire nicht nur ein Konzert ist, das man auf eine Theaterbühne transferiert hat, sondern, dass es viel mehr als das ist … es ist eine eigenständige Theaterproduktion, die die Stärken der Band Sunfire aufrechterhält, aber gleichzeitig ganz neue Sphären erreicht, wenn es darum geht, das Publikum auf eine Reise durch Raum und Zeit mitzunehmen. Auf diese Art erweckt „Tales of the Old West“ Sunfire’s Version des „Old West“ durch ihre Geschichten aus „Sinner’s Town“ zum Leben. Nun bleibt mir abschließend nur noch zu sagen: Vergesst nicht euch euer Ticket zu sichern, nachdem ihr das vorhin aufgeschoben hattet, um weiterlesen zu können und vielleicht sehen wir uns bald bei einem der nächsten Shows, denn ich bin mir ziemlich sicher, dass ich noch mindestens einmal in die Niederlande reisen werde (aus Deutschland), um Sunfire auf ihrer Reise in Richtung des noch viel weiter entfernten Old West zu begleiten.

– Germaine

P.S.: Zur Erinnerung – hier ist nochmal der Link zum Tour-Plan von “Tales of the Old West” (en)! Und, um es abzurunden, der offizielle Teaser der Show:

Außerdem könnt ihr Sunfire hier finden:







Player

Please support us through: iDeal or PayPal

Recent tracks

Loading ...